บัมเบิลบีชอบเล่นของเล่น มาดูกันว่ามันจะเป็นยังไง

การศึกษาเผยเป็นครั้งแรกที่แมลงสามารถเล่นกับลูกบอลไม้เล็กๆ ได้สิ่งนี้บอกอะไรเกี่ยวกับสถานะทางอารมณ์ของพวกเขาหรือไม่?
Monisha Ravisetti เป็นนักเขียนวิทยาศาสตร์ของ CNETเธอพูดถึงการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ จรวดอวกาศ ปริศนาทางคณิตศาสตร์ กระดูกไดโนเสาร์ หลุมดำ ซุปเปอร์โนวา และบางครั้งก็เป็นการทดลองทางความคิดเชิงปรัชญาก่อนหน้านี้ เธอเป็นนักข่าววิทยาศาสตร์ให้กับสิ่งพิมพ์สตาร์ทอัพ The Academic Times และก่อนหน้านั้น เธอเป็นนักวิจัยด้านภูมิคุ้มกันวิทยาที่ Weill Cornell Medical Center ในนิวยอร์กในปี 2018 เธอสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีสาขาปรัชญา ฟิสิกส์ และเคมีจากมหาวิทยาลัยนิวยอร์กเมื่อเธอไม่อยู่ที่โต๊ะ เธอพยายาม (และล้มเหลว) เพื่อปรับปรุงอันดับในหมากรุกออนไลน์ภาพยนตร์เรื่องโปรดของเธอคือ Dunkirk และ Marseille ใน Shoes
แมลงภู่กำลังขวางทางคุณจากบ้านไปรถหรือเปล่า?ไม่มีปัญหา.การศึกษาใหม่นำเสนอวิธีที่น่าสนใจและน่าสนใจมากในการป้องกันพวกเขามอบลูกบอลไม้เล็กๆ ให้สัตว์ต่างๆ แล้วพวกมันจะตื่นเต้นและหยุดทำให้คุณกลัวในการเดินทางตอนเช้าได้
เมื่อวันพฤหัสบดี ทีมนักวิจัยได้นำเสนอหลักฐานว่าผึ้งบัมเบิลบีก็เหมือนกับมนุษย์ที่ชอบเล่นกับอุปกรณ์สนุกๆ
หลังจากเข้าร่วมในการทดลองหลายครั้งกับผึ้ง 45 ตัว เห็นได้ชัดว่าผึ้งมีปัญหาในการกลิ้งลูกบอลไม้ซ้ำๆ แม้ว่าพวกมันไม่มีแรงจูงใจที่ชัดเจนในเรื่องนี้ก็ตามกล่าวอีกนัยหนึ่ง ดูเหมือนว่าผึ้งกำลัง "เล่น" กับลูกบอลเช่นเดียวกับมนุษย์ ผึ้งมีอายุที่สูญเสียความสนุกสนานไป
ตามบทความที่ตีพิมพ์เมื่อเดือนที่แล้วในวารสาร Animal Behavior ผึ้งตัวน้อยจะหมุนลูกบอลมากกว่าผึ้งตัวโต เช่นเดียวกับที่คุณคาดหวังให้เด็กๆ เล่นเกมมากกว่าผู้ใหญ่ทีมงานยังเห็นว่าผึ้งตัวผู้กลิ้งลูกบอลได้นานกว่าผึ้งตัวเมีย(แต่ไม่แน่ใจว่าบิตนี้ใช้กับพฤติกรรมของมนุษย์หรือไม่)
“การศึกษาครั้งนี้เป็นหลักฐานที่ชัดเจนว่าความฉลาดของแมลงมีความซับซ้อนมากกว่าที่เราคิดไว้มาก” ลาร์ส ชิตกา ศาสตราจารย์ด้านนิเวศวิทยาด้านประสาทสัมผัสและพฤติกรรมจากมหาวิทยาลัยควีนแมรีแห่งลอนดอน ซึ่งเป็นผู้นำการศึกษากล่าว“มีสัตว์หลายชนิดที่เล่นเพื่อความสนุกสนาน แต่ตัวอย่างส่วนใหญ่เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและนกรุ่นเยาว์”
การรู้ว่าแมลงชอบเล่นเป็นสิ่งสำคัญมาก เพราะมันทำให้เรามีโอกาสสรุปได้ว่าพวกมันอาจมีอารมณ์เชิงบวกบ้างสิ่งนี้ทำให้เกิดคำถามทางจริยธรรมที่สำคัญเกี่ยวกับวิธีที่เราปฏิบัติต่อพวกเขาเราเคารพสัตว์ที่ไม่ใช้คำพูดมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้หรือไม่?เราจะลงทะเบียนพวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีสติหรือไม่?
Frans BM de Waal ผู้เขียนหนังสือขายดี Are We Smart Enough to Know How Smart Animals สรุปส่วนหนึ่งของปัญหาโดยกล่าวว่า “เพราะสัตว์พูดไม่ได้ ความรู้สึกจึงถูกปฏิเสธ”
นี่อาจเป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผึ้งตัวอย่างเช่น การศึกษาในปี 2011 พบว่าผึ้งเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงทางเคมีในสมองเมื่อนักวิจัยกระตุ้นหรือเขย่าผึ้งการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เกี่ยวข้องโดยตรงกับความวิตกกังวล อาการซึมเศร้า และสภาวะทางจิตอื่นๆ ที่เราคุ้นเคยในมนุษย์และสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมอื่นๆ อย่างไรก็ตาม บางทีอาจเป็นเพราะแมลงพูดไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงการร้องไห้ หรือการแสดงออกทางสีหน้า เรามักจะไม่คิดว่าพวกมันมีความรู้สึก
“เรากำลังให้หลักฐานเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
ฉันหมายถึงดูวิดีโอด้านล่างแล้วคุณจะเห็นฝูงผึ้งตัวอ้วนกลิ้งไปมาบนลูกบอลเหมือนอยู่ในละครสัตว์มันน่ารักและหวานมากจริงๆ เพราะเรารู้ว่าพวกเขาทำเพราะมันสนุกเท่านั้น
Chittka และนักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆ วางผึ้งบัมเบิลบี 45 ตัวไว้ในสนามประลอง จากนั้นจึงแสดงสถานการณ์ต่างๆ ที่พวกเขาสามารถเลือกได้ว่าจะ "เล่น" หรือไม่
ในการทดลองครั้งหนึ่ง แมลงได้เข้าไปในห้องสองห้องอันแรกประกอบด้วยลูกบอลที่กำลังเคลื่อนที่ ส่วนอีกอันว่างเปล่าตามที่คาดไว้ ผึ้งชอบห้องที่เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนที่ของลูกบอล
ในอีกกรณีหนึ่ง ผึ้งอาจเลือกเส้นทางที่ไม่มีสิ่งกีดขวางไปยังพื้นที่ให้อาหารหรือเบี่ยงเบนไปจากเส้นทางไปยังสถานที่ด้วยลูกบอลไม้หลายๆคนเลือกสระบอลในความเป็นจริง ในระหว่างการทดลอง แมลงตัวหนึ่งกลิ้งลูกบอลจาก 1 ถึง 117 ครั้ง
เพื่อป้องกันการผสมผสานตัวแปร นักวิจัยพยายามแยกแนวคิดของเกมบอลออกตัวอย่างเช่น พวกเขาไม่ได้ให้รางวัลผึ้งที่เล่นกับลูกบอล และขจัดความเป็นไปได้ที่พวกมันจะต้องเผชิญกับความเครียดบางอย่างในห้องที่ไม่มีลูกบอล
Samadi Galpayaki นักวิจัยจากมหาวิทยาลัย Queen Mary ผู้เขียนหลักของการศึกษานี้กล่าวว่า “การได้ดูผึ้งบัมเบิลบีเล่นเกมอะไรสักอย่างเป็นเรื่องที่น่าสนใจอย่างแน่นอน และบางครั้งก็สนุกดี”ขนาดที่เล็กและสมองเล็ก พวกมันเป็นมากกว่าหุ่นยนต์ตัวเล็กๆ”
“พวกเขาอาจพบกับสภาวะทางอารมณ์เชิงบวกจริงๆ แม้กระทั่งสภาวะพื้นฐาน เช่นเดียวกับสัตว์ที่มีขนขนาดใหญ่หรือไม่มีขนมากนัก” กัลเพจกล่าวต่อ“การค้นพบนี้มีความหมายต่อความเข้าใจของเราเกี่ยวกับการรับรู้และความเป็นอยู่ของแมลง และหวังว่าจะสนับสนุนให้เราเคารพและปกป้องชีวิตบนโลกมากขึ้น”